رابطۀ هوش معنوی و خودکنترلی میان دانشجویان دانشگاههای تهران و شهید بهشتی

هدف: هدف این پژوهش، تعیین رابطۀ میان هوش معنوی و خودکنترلی دانشجویان دانشگاههای تهران و شهید بهشتی است. روش: روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی و جامعۀ آماری آن شامل دانشجویان دانشگاههای تهران و شهید بهشتی در گروههای آموزشی علوم پایه، علوم انسانی و فنی مهندسی بوده که از میان آنها 374 نفر از دانشگاه شهید بهشتی و 390 نفر از دانشگاه تهران به روش طبقه‌ای تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل دو پرسشنامۀ استاندارد در موضوعات خودکنترلی و هوش معنوی است که روایی آنها از طریق بررسی دیدگاههای خبرگان این حوزه و پایایی آنها از طریق محاسبۀ ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب برابر با 906/0 و 949/0 تعیین شده است. یافته‌ها: هوش معنوی 45 درصد دانشجویان نمونه در وضعیت ضعیف و خیلی‌ضعیف قرار داشته و تنها 16.8 درصد دانشجویان نمونه در وضعیت قوی و بسیار قوی قرار دارند. خودکنترلی 30.3 درصد دانشجویان نمونه در وضعیت ضعیف و خیلی‌ضعیف قرار داشته و 26.5 درصد دانشجویان نمونه در وضعیت قوی و بسیار قوی ارزیابی شده‌اند. نتیجه‌گیری:‌ نتایج نشان می‌دهد بین خودکنترلی و هوش معنوی دانشجویان دانشگاههای شهید بهشتی و تهران رابطۀ معنادار وجود دارد. از دیگر یافته‌ها، تفاوت هوش معنوی دانشجویان گروههای آموزشی مختلف دو دانشگاه و عدم تفاوت معنادار در خودکنترلی دانشجویان گروههای آموزشی مختلف دو دانشگاه است. همچنین نتایج، حاکی از تفاوت معنادار بین دو گروه دانشجویان زن و مرد در خصوص میزان برخورداری از ویژگی خودکنترلی و هوش معنوی است. بین میانگینهای سن دانشجویان در خودکنترلی نیز تفاوت معناداری وجود دارد.